Zygmunt I Stary
Zygmunt I Stary, lit. Žygimantas Senasis, biał. Жыгімонт Стары (ur. 1 stycznia 1467 w Kozienicach, zm. 1 kwietnia 1548 w Krakowie) – od 1506 król Polski i wielki książę litewski. Przedostatni z dynastii Jagiellonów na tronie polskim. Był przedostatnim z sześciu synów Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, ojcem m.in. Zygmunta II Augusta. Dwukrotnie żonaty: z Barbarą Zápolyą (1512), a po jej śmierci z Boną z rodu Sforzów (1518).
Po śmierci ojca był jedynym z synów, który nie piastował żadnych godności. W latach 1495-1496 Zygmunt zwracał się do wielkiego księcia litewskiego Aleksandra z żądaniem wydzielenia domeny z księstwa litewskiego, ale spotkał się z odmową. Królowa-wdowa Elżbieta Habsburżanka próbowała też bez powodzenia zapewnić synowi sukcesję na tronie austriackim.
Klęska wyprawy bukowińskiej Jana Olbrachta rozwiała plany osadzenia Zygmunta na tronie mołdawskim. Ostatecznie Zygmunt znalazł się pod opieką Władysława, króla czesko-węgierskiego, od którego otrzymał księstwo głogowskie (1499) i opawskie (1501), a w 1504 został namiestnikiem całego Śląska i Łużyc Dolnych.
Zygmunt I Stary widnieje na 2 banknotach.
Po śmierci ojca był jedynym z synów, który nie piastował żadnych godności. W latach 1495-1496 Zygmunt zwracał się do wielkiego księcia litewskiego Aleksandra z żądaniem wydzielenia domeny z księstwa litewskiego, ale spotkał się z odmową. Królowa-wdowa Elżbieta Habsburżanka próbowała też bez powodzenia zapewnić synowi sukcesję na tronie austriackim.
Klęska wyprawy bukowińskiej Jana Olbrachta rozwiała plany osadzenia Zygmunta na tronie mołdawskim. Ostatecznie Zygmunt znalazł się pod opieką Władysława, króla czesko-węgierskiego, od którego otrzymał księstwo głogowskie (1499) i opawskie (1501), a w 1504 został namiestnikiem całego Śląska i Łużyc Dolnych.
Zygmunt I Stary widnieje na 2 banknotach.