Władysław II Jagiełło

Władysław II Jagiełło, lit. Jogaila Algirdaitis, biał. Ягайла Уладзіслаў, ukr. Влaдислав Ягайло (ur. zapewne ok. 1362, zm. 1 czerwca 1434 w Gródku) – wielki książę litewski w latach 1377-1381 i 1382-1392, król Polski i najwyższy książę litewski w latach 1386-1434. Syn Olgierda i jego drugiej żony Julianny, córki księcia twerskiego Aleksandra, wnuk Giedymina. Założyciel dynastii Jagiellonów.

Objął tron wielkoksiążęcy w Wilnie po śmierci ojca w 1377 r. Odsunął od władzy współksięcia Kiejstuta. W 1385 r. zawarł unię z Polską w Krewie, zobowiązując się do przyjęcia chrztu i chrystianizacji Litwy oraz poślubienia króla polskiego Jadwigi w zamian za tron polski, który objął rok później. W 1401 r. oddał władzę na Litwie swojemu stryjecznemu bratu, księciu Witoldowi, zachowując tytuł najwyższego księcia Litwy (supremus dux Lituaniae).

Prowadził Wielką Wojnę z Zakonem Krzyżackim (1409-1411) i dowodził zwycięskimi wojskami polsko-litewskimi w bitwie pod Grunwaldem. Pokojami toruńskim i mełneńskim uregulował stosunki Polski i Litwy z Krzyżakami. Nie przyjął zaproponowanego mu przez husytów tronu czeskiego. Za cenę licznych przywilejów szlacheckich wywalczył sukcesję tronu polskiego dla syna Władysława.